Epidemia koronawirusa nie odpuszcza. Artyści nie mogą występować; sceny wszystkich teatrów są zamknięte. Jest jednak ciekawe miejsce, być może najmniejsza scena świata, za szkłem, gdzie każdy z nich może się pojawić. W oknach jednej z kawiarni warszawskich codziennie prezentują się artyści przed widownią uliczną: występował tam już aktor, tancerz, muzyk, baletnica, był nawet kucharz. Również w tych oknach znajdują się zapowiedzi koncertów, które będzie można wysłuchać przystając na chwilę, jak i zapowiedzi mini-teatru, który można zobaczyć już w domu, z pomocą Internetu. Ci artyści robią to z serca do sztuki, z chęci podzielenia się swoim talentem; takiej pasji nie kupisz, trzeba ją mieć w sobie.

Na początku pandemii, gdy wszyscy gwałtownie zwalnialiśmy obroty naszych codziennych czynności, dla wielu z nas był to także czas refleksji. Czas zadumy nad naszym życiem, jego wartościami, nad naszymi przekonaniami. Wielu z nas ten czas wiele nauczył, część z nas praktykuje medytację, jogę czy ćwiczenia fizyczne, niektórzy musieli pochylić się nad podręcznikami szkolnymi, sporo związków dokonywało i jeszcze dokonuje przeglądu swoich uczuć wobec partnera czy partnerki. Myślę, że ten czas kwarantanny, mimo swoich ogromnych niedogodności, ma także specyficzne zalety.

Kwarantanna jest trudna dla każdego z nas, ale jest strasznym czasem dla ludzi hołdującym zasadzie życia na pokaz, dla celebrytów i tych, którzy takie celebryckie skłonności posiadają. Nie mogą oni prezentować się światu jak to jeszcze miesiąc temu robili, gdyż nie ma możliwości zrobienia tytułowego pokazu, a pokazywanie się na FB i Insta jest jak lizanie cukierka przez szybę i nie zadowoli celebryckiej natury. Poza tym styl życia na pokaz, zbierający w ostatnich latach coraz więcej zwolenników, kupujących ogromne ilości często niepotrzebnych dóbr, stracił nieco na znaczeniu. Oglądający i słuchający ich zwykle ludzie skupiają się teraz na tym, aby w zdrowiu i spokoju przeżyć te niełatwe dni.

Koronawirus. Dziennikarze znaleźli świetny temat do straszenia nas, bo jak wiemy, lęk dobrze się sprzedaje. Politycy, nie tylko w kraju, ale także na świecie, dali się ponieść tej medialnej histerii i wygasili prawie wszystkie gospodarki świata. Może za kilka tygodni zrozumieją, że w dłuższej perspektywie tak się nie da żyć. Ponadto w Europie raczej nie da się, stosowanymi obecnie metodami polegającymi na potwierdzeniu testem istniejącej sytuacji (ex post), wygasić tej choroby, gdyż we wszystkich krajach ona się rozprzestrzenia; różne jest tylko jego tempo.

Zamknięcie się fizyczne nie musi oznaczać zamknięcia się w sobie i życia w lęku. W obecnej sytuacji, w świecie fizycznym musimy się izolować i żyć jak roślina w słoju, ale nie oznacza to, że musimy nasze życie przesycać lękiem. Zauważ, że doświadczasz, ty jako ciało i myśl, wszystkiego, co dzieje się wokół ciebie. Ale jeśli się głęboko zrelaksujesz, odprężysz, uspokoisz, stworzysz psychiczną przestrzeń, to możesz zauważyć i doświadczać także swojego ciała i swojej myśli i swoich emocji. W tym tkwi klucz do odwiecznej tajemnicy życia. Zatem zrelaksujmy się…

Wszystko to już było…

Jeśli już stwierdziłeś/aś, że nie możesz „ze sobą wytrzymać” (patrz poprzedni wpis), to możesz się odprężyć i poświęcić nieco czasu na kilka istotnych refleksji.

Nie ma złych chwil. Te najgorsze, kiedy już nie wytrzymujmy tego, co się dzieje, a tak naprawdę nie wytrzymujemy z samym sobą, mogą okazać się najlepszymi. Tak się dzieje kiedy zdajemy sobie sprawę z koszmarnego konformizmu naszego życia, kiedy w pracy wali się nam na głowę wszystko co możliwe, kiedy partner/partnerka wkurwia nas na maksa.

Poznanie, a właściwie postrzeganie w klasycznym rozumieniu, oparte na analizie, porównaniach i wydawaniu osądów, nie sprawdza się jednak w wielu dziedzinach. Jeśli poznajemy człowieka, to w ciągu kilku sekund, a czasami w ułamku sekundy wiemy, czy będziemy mieli do niego zaufanie czy nie. Jeśli poznajemy dziewczynę/chłopaka, to natychmiast wiemy czy nam się podoba czy nie; czasami nawet zakochujemy się od „pierwszego wejrzenia”. Gdy patrzymy na obraz, fotografię czy rzeźbę to w sekundzie wiemy czy jest dla nas wyrazem piękna czy przejdziemy obok obojętnie. Takich sytuacji są tysiące i one przydarzają się nam każdego dnia.