„Dla mnie to nic. Nowe milenium, nowy wiek czy nowy rok. Dla mnie to jeszcze kolejny dzień, kolejna noc.

Kiedy podążamy w osobistym rozwoju zgodnie z mainstream’em, wyznaczanym przez kolorowe pisma, modne serwisy internetowe i influencer’ów wówczas bez przerwy walczymy.

Dziecko nie stosuje się do naszych, dorosłych pojęć i zasad; nie ocenia, nie szacuje, nie definiuje, nawet nie nazywa. Jest naturalne i radosne. Czuje się wolne. Kocha i jest kochane. Bawi się w sposób naturalny, ma poczucie zaufania do świata, jest naturalnie szczęśliwe. Instynktownie chce ten okres dzieciństwa zachować jak najdłużej.

Ciągła walka i obrona

Całe życie walczymy. Na początku o haust powietrza i dostęp do matczynej piersi, a potem staje się to dla nas nawykiem.

Tylko podążanie ścieżkami obdarzonymi sercem może uczynić nasze życie spełnionym i szczęśliwym… Tak twierdzi czarownik w książce  Castanedy i trudno z nim się nie zgodzić. Ścieżek takich jest wiele, może nawet nieskończenie wiele. Jednak te prezentowane tutaj są szerokie, jasne i proste. Zapraszają.

Za co możesz być wdzięczny? Ano niemal za wszystko. Za to, że dziś się obudziłeś, za twoje zdrowie, za dobre słowo usłyszane na ulicy, za niezły dzień w pracy, za kochającą rodzinę, za dzieci, za przyjaciół, za ciekawą książkę, za to, że chce ci się żyć. Jak mawiają buddyści i hinduiści bądź wdzięczny za to, że trafił ci się niezwykle rzadki cud: urodziłeś się człowiekiem.

Tylko podążanie ścieżkami obdarzonymi sercem może uczynić nasze życie spełnionym i szczęśliwym. Don Juan, czarownik z książki  Castanedy twierdzi, że podążanie nimi jest wyzwaniem. A ścieżek takich jest wiele; te prezentowane poniżej są szerokie, jasne i proste. Zapraszają.

Odwaga pozwala nam przezwyciężać strach i lęki. O odwadze można księgi pisać i my Polacy bardzo je lubimy. Jest to godna podziwu cecha każdego wojownika i również pożądany atrybut zwykłego życiowego wędrowca; kilka aspektów tej postawy jest niezwykle istotnych dla jakości naszego życia.

Jak to jest, że jedni z nas przeziębiają się na niewielkim jesiennym spacerze w ciepły, słoneczny dzień, podczas gdy inni są odporni na jesienne i zimowe szarugi, a nawet na wielość bezpośrednich kontaktów z osobami zainfekowanymi? Jak to jest, że jedni z nas pożyją zaledwie trzydzieści, czterdzieści czy pięćdziesiąt lat i dowiedzą się, że w ich ciele rozwinęła się śmiertelna choroba, a inni będą żyć ponad sto lat i umrą po prostu ze starości?

Wybory życiowe, których dokonujemy każdego dnia, skłaniają do refleksji nie tylko na temat tego, czy dokonaliśmy ich właściwie, ale również na temat tego, czy tak naprawdę mamy wolną wolę, czy rzeczywiście wybieramy? Oczywiście systemy polityczne od zawsze uczą nas, że mamy wolną wolę, podobnie jak i systemy religijne. Te pierwsze dlatego, abyśmy mogli ponosić odpowiedzialność za swoje czyny, a w konsekwencji aby móc nami rządzić. Te drugie, aby jakoś wytłumaczyć zło i cierpienie na Ziemi, a nadto aby skutecznie wpędzać nas w poczucie winy i obficie z tego faktu korzystać. Wolna wola ma także ogromne znaczenie dla naszych subiektywnych odczuć sukcesu i porażki. Przyjrzyjmy się, jak jest naprawdę?

Już niedługo będziemy mogli oddać głos na kandydatów różnych ugrupowań politycznych, którzy będą sprawować rządy przez najbliższe cztery lata. Głosując na polityków, będziemy siłą rzeczy głosować na partie i ugrupowania  polityczne. Mimo, że dla przeciętnego mieszkańca Polski programy wszystkich ugrupowań niewiele się różnią między sobą (a nawet, jeśli się różnią, to raczej niewielu bierze pod uwagę rzeczywistą możliwość wprowadzenia ich w życie po wygraniu wyborów), to jednak każda z tych partii ma swój koloryt, cechy szczególne, swój „rys indywidualny”.

Zwyczaj dzielenia rodzących się w ostatnich dziesięcioleciach dzieci na poszczególne pokolenia i nadawania im nazw literowych został zapoczątkowany w magazynie „AD age” w 1993 roku. Mimo, że przychodzący na świat ludzie w swojej istocie są bardzo podobni do siebie, to jednak można zauważyć wyróżniające ich cechy, charakterystyczne dla poszczególnych roczników.