Idziemy przez życie z nadzieją znalezienia odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Czasami w tym celu wędrujemy po górskich szlakach, pokonujemy oceany, czy przedeptujemy ulice wielkich miast.

Dla wielu ludzi wejście na satysfakcjonujący ich poziom świadomości bywa trudne. Dotyczy to mieszkających w miastach, miasteczkach jak i na wsiach.

Kiedy się rodzisz, życie jest proste. Najważniejsze to pierś mamy na czas i sucho w pieluchach. Potem, gdy rodzice cię uczą żyć, życie nieco się komplikuje.

Bywają różne tajemnice. Czasami są fizycznymi konkretami, a innym razem są ulotne, lekkie jak mgła. Bywa też tak, że wszyscy mają do niej dostęp, ale nie potrafią jej dostrzec.

Kiedy podążamy w osobistym rozwoju zgodnie z mainstream’em, wyznaczanym przez kolorowe pisma, modne serwisy internetowe i influencer’ów wówczas bez przerwy walczymy.

Dziecko nie stosuje się do naszych, dorosłych pojęć i zasad; nie ocenia, nie szacuje, nie definiuje, nawet nie nazywa. Jest naturalne i radosne. Czuje się wolne. Kocha i jest kochane. Bawi się w sposób naturalny, ma poczucie zaufania do świata, jest naturalnie szczęśliwe. Instynktownie chce ten okres dzieciństwa zachować jak najdłużej.

Wszystko to już było…

Jeśli już stwierdziłeś/aś, że nie możesz „ze sobą wytrzymać” (patrz poprzedni wpis), to możesz się odprężyć i poświęcić nieco czasu na kilka istotnych refleksji.

Nie ma złych chwil. Te najgorsze, kiedy już nie wytrzymujmy tego, co się dzieje, a tak naprawdę nie wytrzymujemy z samym sobą, mogą okazać się najlepszymi. Tak się dzieje kiedy zdajemy sobie sprawę z koszmarnego konformizmu naszego życia, kiedy w pracy wali się nam na głowę wszystko co możliwe, kiedy partner/partnerka wkurwia nas na maksa.