Na fali tegorocznych wyborów, tych obecnych, prezydenckich i wkrótce następnych, parlamentarnych, w mediach pojawiają się głosy polityków o mających nastąpić niemal „cudownych” zmianach, w które wielu z nas jest skłonnych uwierzyć. Szczególnie dotyczy to młodszej części społeczeństwa. Politycy wszystkich formacji zapewniają nas, że są przedstawicielami elit pragnących zmian na lepsze i te zmiany wkrótce nastąpią . Zastanówmy się jednak co tak naprawdę może się zmienić dla nas i w nas?
Celem życia każdego z nas jest podniesienie poziomu świadomości. Nie wszyscy jednak z tego „zadania” danego nam przez Boga czy Los wywiązujemy się poprawnie. W zależności od wyznawanych przez nas wartości i od posiadanego przez nas systemu przekonań podejmujemy życiowe decyzje, które wynoszą nas na coraz to wyższe poziomy świadomości bądź pogrążają nas w odmętach poziomów niskich.
Większość z nas każdego dnia albo sięga pamięcią do tego co było, albo martwi się o swój i swoich najbliższych los, o to co będzie w przyszłości, co może nas spotkać. Codziennie jesteśmy pełni trosk i w naszych głowach wyświetlamy osobiste filmy pełne grozy: obawiamy się wojny, zamachów terrorystycznych, utraty pracy, scysji z rodziną, choroby, rozstania z partnerem, martwimy się o najbliższych czy o to jak dzieci ułożą sobie przyszłość. Przedstawiamy sobie ogromną ilość katastroficznych projekcji i czasami aż trudno nam od nich uciec.
Czy tak musi być? Czy jest coś, co da nam spokój, poczucie zadowolenia, spełnienia, wyzwolenia, wolności, szczęścia?
Ano jest!
Duchowość i jej znaczenie
Duchowość jest pojęciem niejednoznacznym, nieuchwytnym i dlatego trudno definiowalnym. Jest ona kojarzona z trzema obszarami nauk: z teologią, filozofią i psychologią. Żadna z tych nauk nie jest tzw. nauką ścisłą, więc i określenie duchowości przychodzi trudno. Duchowość ma niewątpliwy związek z naszą psychiką, a czasami jest kojarzona z siłami paranormalnymi (spirytyzm, okultyzm, magia, New Age itp.).
„Chrześcijanin XXI wieku albo będzie mistykiem, albo go w ogóle nie będzie ” Karl Rahner SJ
Czy umiemy się modlić? Jezus naucza nas: „Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać.”(Mt 6,5) Chrześcijanie jednak, raczej wbrew naukom Jezusa, przez ostatnie kilkaset lat właśnie w chrześcijańskich „synagogach” czyli w kościołach modlili się zawzięcie i uczynili z tego chrześcijański obowiązek.
O śmierci staramy się nie myśleć na co dzień; robimy to raz w roku w czasie święta Wszystkich Świętych, w Dzień Zaduszny lub wówczas, gdy umrze nam ktoś bliski. Boimy się śmierci i ten lęk jest ponoć pierwowzorem wszystkich innych lęków, które mamy w sobie. Boimy się śmierci wówczas, gdy boimy się Boga. Dlaczego tak jest?
Taki stosunek jaki mamy do ludzi, mamy też do Boga. Nie można być psychopatą i skurwysynem w stosunku do najbliższych i wielkoduszną siłą spokoju w stosunku do Boga. Jeśli jesteśmy uczciwi w stosunku do ludzi, to i w rozmowie z Bogiem nie kłamiemy. Jeśli dajemy siebie innym w życiu codziennym, to i Bogu z przyjemnością oddamy chwilę naszego czasu.
Apokryfy Nowego Testamentu odkrywane są przez historyków i naukowców właściwie w sposób ciągły od czasu śmierci Jezusa. Wiele z nich nie wnosi nic nowego do naszej wiedzy o życiu Jezusa, gdyż są one w zakresie swym podobne do pism kanonicznych lub wprost z nich są kompilowane. Jednak niektóre teksty są oryginalne i rzucają nowe światło na życie założyciela chrześcijaństwa. Co pewien czas z tego powodu dochodzi nawet do dziennikarskiej sensacji.
Ponad miesiąc temu opublikowałem sondę w serwisie internetowym. Sondę na temat, wydawałoby się, istotny dla każdego z nas bo dotyczący śmierci i eutanazji. Zapowiedziałem ją też na Facebook’u w sposób taki aby był przystępny i wydawało mi się nawet nieco dowcipny, po to aby rozluźnić nieco przyciężkawą atmosferę zasadniczego tematu.
Jeśli w najpopularniejszą wyszukiwarkę świata wpiszemy hasło „Depresja” otrzymamy 1 750 000 wyników w języku polskim i 64 500 000 w języku angielskim. Temat jest zatem powszechny.
Depresję leczą psychiatrzy za pomocą anty-depresantów, psychoterapeuci za pomocą psychoterapii, organizacje pomocowe za pomocą różnych, naukowych i mniej naukowych metod.