Jak nauka i systemy religijne odnoszą się do pojęcia świadomość?

Przypominam definicję wiadomości wg Wikipedii:

„Świadomość – podstawowy i fundamentalny stan psychiczny, w którym jednostka zdaje sobie sprawę ze zjawisk wewnętrznych, takich jak własne procesy myślowe, oraz zjawisk zachodzących w środowisku zewnętrznym i jest w stanie reagować na nie (somatycznie lub autonomicznie).”

Świadomość jest stanem powszechnym, w którym najczęściej się znajdujemy, jednak z  jakiegoś powodu badań i prac rozwojowych nad świadomością prowadzi się niezbyt wiele w świecie. No może ostatnio coś zmienia się w tym zakresie, głównie za sprawą badań w dziedzinie fizyki molekularnej oraz badań z zakresu budowy mózgu.

Jednym z powodów, dla których nie było na przestrzeni wieków badań nad świadomością jest najprawdopodobniej fakt, że dopiero na pewnym etapie rozwoju ludzkości świadomość stała się zauważalna, jej badania nie przekładają się wprost na efekty materialne tzn. wiedza na temat świadomości nie zmienia spektakularnie i masowo poziomu życia (pozornie), a ponadto  świadomość jest stanem/zjawiskiem trudno definiowalnym.

Czy jest sens mówienia o wyższości metod wschodnich czy zachodnich

Kiedy Maria Curie – Skłodowska odkryła promieniowanie gamma, a Wiliam Herschel odkrył promieniowanie podczerwone, nie sądzili, że odkryli podobne w swej istocie zjawiska. Fale gamma mają diametralnie inne właściwości niż promieniowanie podczerwone (cieplne), ale po latach fizycy dokonali syntezy wszystkich zjawisk fizycznych, które mają właściwości fali elektromagnetycznej i w ten sposób uzyskano zbiór fal i jeśli dołożyć do tych powyższych rodzajów promieniowań promieniowanie radiowe, ultrafioletowe, świetlne, rentgenowskie  i kosmiczne, okazuje się, że mamy do czynienia ze spektrum promieniowania, które posiada podobne właściwości fizyczne (falowe, a czasami korpuskularne), mimo, że poszczególne pasma tego spektrum mają inne własności.

O tym, czym przebaczenie jest oraz czym nie jest.

Jakie znaczenie ma poczucie winy, pisałem tutaj, dzisiaj kilka słów o tym, jak go się pozbyć, gdyż dla zdrowia psychicznego, jak już wiemy,  jest to konieczne.

Sprawa podstawowa to chcieć przebaczyć tym wszystkim, którzy nas skrzywdzili poprzez niesprawiedliwe osądzanie, odrzucenie, upokorzenie, zdradę, skrzywdzili nas psychicznie czy fizycznie. Jeśli już do takiej decyzji dojrzeliśmy to zastanówmy się nad samym procesem przebaczenia. Czym jest przebaczenie? Etymologia słowa przebaczyć wskazuje, że słowo to pochodzi od dwóch słów: przestać i baczyć. Zatem przebaczyć oznacza przestać zwracać uwagę na coś, przeoczyć, patrzeć obok.

Prawdziwe przebaczenie nie zawiera żadnego pierwiastka osądu, odniesienia do błędu, do tego co było wcześniej. Stwierdzenie, które może być wzorem, to słowa które znamy z Biblii: „Ojcze , przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” . Zwróćmy uwagę, że słowa te, nie zawierają oceny tego co oni czynią. Zatem rzeczywiste przebaczenie polega na spoglądaniu od samego początku poza czyn, który przebaczamy,  bez jego oceny, wnikania,  rozdrapywania, zbędnego przyglądania mu się. Staje się on dla nas niejako nierzeczywisty, bez emocji przeoczamy go, nie zwracamy już na niego uwagi.

O mechanizmie psychicznym, który kiedyś pomagał, a teraz może ciążyć.

O poczuciu winy można mówić z punktu widzenia psychologii i wówczas skupiać się raczej na terapiach niż na zjawisku, można mówić z punktu widzenia filozofii i wówczas stwierdzać, że na pewnym etapie rozwoju ludzkości było ono konieczne, aby na przestrzeni wieków organizować formacje społeczne i można mówić z punktu widzenia religii powołując się na nauki wielkich nauczycieli duchowych.

„Filozofia życia”, czyli  to, co mnie interesuje,  to niezbyt wielki obszar wspólny tych trzech dziedzin (filozofii, religii i psychologii), który odnosi się do codziennego życia i ma aspekt praktyczny.  Zatem z tego punktu widzenia przedstawię to zagadnienie.

Jak i kiedy tworzy się w człowieku jego ja i co z tego wynika?

Jeśli obserwujemy małe dzieci (akurat mam okazję to robić na co dzień ), to gdzieś między pierwszym, a drugim rokiem życia dziecko uczy się, że istnieje ono i inni. Następuje u niego podział świata, który do tej pory był spójny w jego świadomości. Dziecko  oddziela siebie od zewnętrznego świata i jest tego uczone przez rodziców i opiekunów. W tym „nowym” dla niego świecie, w którym zaczyna się budzić, dostrzegać go i akceptować,  podział na „ja i  resztą świata” a także pojęcie ego (ja) jest konieczne, aby przeżyć i czuć się w miarę komfortowo.

Zauważmy i odpowiedzmy sobie na pytania:

– czy ja to moje ciało?

– czy ja to moje myśli?

– czy ja to moje emocje?

O naukach zawsze aktualnych bez zbędnego zadęcia.

Codziennie media atakują nas złymi informacjami: zabójstwo dzieci, zemsta na kochanku, zamach terrorystyczny, głupota urzędników, kradzieże na ulicach, podpalenia… można mnożyć bez liku takich przykładów. Komentarz do tego typu zdarzeń jest często taki, że wymusza on na odbiorcy  zajęcie nie tylko zdystansowanego stanowiska w tej sprawie , ale wręcz potępienie sprawcy.  Wszak ego uwielbia obwiniać, mieć rację, potępiać, być ważnym itp. i dziennikarze doskonale o tym wiedzą.

I tutaj mam prośbę i propozycję: NIE POTĘPIAJMY! Przyjmijmy do wiadomości.

Potępianie nic nie zmieni poza tym, że wprowadzimy wzburzenie do własnego organizmu. Jeżeli potępiamy to krzywdzimy tak naprawdę samych siebie. Dajemy  wówczas przyzwolenie na krzywdzenie nas, bo przecież my już skrzywdziliśmy kogoś innego,  potępiając go.  Poza tym pojawia się w nas  wina, która bierze się z oceniania, negatywnych opinii, potępiania. A nieuświadomione poczucie winy, to już cały zespół określonych, nie fajnych zachowań, a nadto silna  podatność na choroby.

Co nam w duszy gra? Jakie emocje, jakie wizje, jakie procesy dominują w nas?

David R. Hawkins, wybitny amerykański psychiatra, jest twórcą mapy świadomości (wyskalowanej w skali logarytmicznej) oraz wielu prac bazujących na opracowanej przez siebie mapie. Mapa ta w swojej istocie jest podobna do opisywanej przeze mnie w poprzednich wpisach,  mapy siedmiostopniowej, która ma trzy poziomy poniżej poziomu przełomowego i trzy poziomy powyżej tego poziomu (poziom czwarty jest przełomowym). Mapa Hawkinsa ma osiem poziomów poniżej przełomowego i osiem poziomów powyżej tego poziomu.

Poziomy powyżej przełomowego to (w kolejności ku najwyższemu): Neutralność, Ochota, Akceptacja, Rozsądek, Miłość, Radość, Pokój, Oświecenie.

Poziom przełomowy to: Odwaga.

Jaka jest świadomość ludzkości?

Zapoznając się z opisanymi siedmioma poziomami świadomości, można spojrzeć na siebie z dystansu i  dopasować zaawansowanie swojego rozwoju osobistego do określonego poziomu. Nie ma problemu, aby to zrobić, gdyż nie musimy niczego udawać i możemy pozwolić sobie na szczerość; wszak robimy to tylko dla siebie:-)  Wówczas, znając poziom następny, łatwiej będzie nam zdefiniować najbliższe cele naszego rozwoju.

Wracając natomiast do pytania o szczęście (pojawiające się na początku cyklu wpisów o świadomości), widać wyraźnie, że wobec różnych kryteriów życia na każdym z poziomów oraz tendencji przejawiających się w kolejnych stopniach rozwoju, prawdziwe poczucie szczęścia możemy znaleźć tylko w naszym wnętrzu (oczywiście po zaspokojeniu podstawowych potrzeb z dolnych warstw piramidy Maslowa).

Mistyczne zjednoczenie. Sfera doznawania indywidualnego.

SIÓDMY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Siódmy poziom świadomości to praktycznie stan nie podlegający opisom. Proces poznawania siebie skierowany jest na niepowtarzalność, unikalność, nie podlega jakiejkolwiek ocenie czy porównywaniu, dzieje się samoistnie. Osoba na tym poziomie nie potrzebuje żadnych autorytetów dla swego rozwoju, a cechy i odczucie jej egzystencji są dostępne praktyczne tylko temu, kto ten poziom osiągnął.

Niewątpliwie ogromna indywidualność i ogromne poczucie humoru to cechy zauważalne dla obserwatora. Przykładem są tutaj mistrzowie tao, zen, jogi, mistycy chrześcijańscy i mistrzowie innych praktyk rozwoju wewnętrznego. Pozornie zachowują się zwyczajnie, jednak ich metody pracy z ludźmi są indywidualne i jedyne w swoim rodzaju. Ci, którzy wznieśli się do tego poziomu, wydostają się spod oddziaływań dualności lęku i miłości.

Świadomość. Uniwersalna miłość.

SZÓSTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Osoba, która osiągnęła ten poziom egzystencji widzi życie z dystansu, jakby film życia przesuwał się przed jej oczami.

Osoba ta zaprzestaje walk, dopuszcza do głosu naturalne procesy, ufa i pozwala dziać się. Rola i aspekt ego ograniczają się tylko do fizycznych sfer życia. Istnieniem kieruje w pełni ukształtowana, najwyższa duchowa siła sprawcza. Powoli wszystko staje się JEDNOŚCIĄ- tak odbierany jest świat. Wysoki poziom duchowy takiej osoby czyni ją autorytetem dla innych. Podejmuje spokojnie wyważone, bezkonfliktowe decyzje, całkowicie akceptuje zmienność wydarzeń życiowych, widząc w nich korzyści i naukę.