Jeżeli czegoś nie dostało się w dzieciństwie, to dosłownie tego samego nie dostanie się już nigdy – 30-letnia kobieta już nie będzie trzyletnią dziewczynką ani 15-latką.

Dziecko nie stosuje się do naszych, dorosłych pojęć i zasad; nie ocenia, nie szacuje, nie definiuje, nawet nie nazywa. Jest naturalne i radosne. Czuje się wolne. Kocha i jest kochane. Bawi się w sposób naturalny, ma poczucie zaufania do świata, jest naturalnie szczęśliwe. Instynktownie chce ten okres dzieciństwa zachować jak najdłużej.

Archetyp to pierwotny wzorzec postaci, a jednocześnie pewien wzór sposobu postępowania, który mamy głęboko zakorzeniony w naszej psychice, głównie w nieświadomości, jednak doświadczamy go każdego dnia. Psychologowie głębi twierdzą, że archetyp ojca jest najsilniej działającym archetypem u człowieka; być może właśnie dlatego Bóg jest nazywany Ojcem, (Jezus chcąc Go nam przybliżyć nazywał Boga Abba (aram. Tato, Tatusiu)). Archetyp ojca był wzorcem nieskończonej ilości utworów literackich i religijnych, prac malarskich, rzeźbiarskich i wzbudzał zawsze gorące emocje.

Radość macierzyństwa i ojcostwa jest bezsprzecznie ogromna. Wychowywanie dzieci, będąc swego rodzaju sztuką, potrafi być zarówno cudowne jak i chwilami nieznośnie ciężkie. Nie wnikając w jego szczegóły oraz w arkana pedagogiki zastanówmy się jakie ma ono konsekwencje dla późniejszego spojrzenia dziecka na życie i świat.

Zwyczaj dzielenia rodzących się w ostatnich dziesięcioleciach dzieci na poszczególne pokolenia i nadawania im nazw literowych został zapoczątkowany w magazynie „AD age” w 1993 roku. Mimo, że przychodzący na świat ludzie w swojej istocie są bardzo podobni do siebie, to jednak można zauważyć wyróżniające ich cechy, charakterystyczne dla poszczególnych roczników.

Dziś początek roku szkolnego, więc kilka uwag na temat nauczania, szkoły i jej znaczenia dla dzieci i ich rodziców. Piszę o tym jako rodzić trójki młodych chłopców w wieku przedszkolnym i szkolnym mający ponadto możliwość szczegółowego śledzenia procesu nauczania w gimnazjum i liceum. Mam więc przed sobą pewien przekrój szkolnictwa „nie-wyższego”, czyli takiego, które w zasadniczy sposób kształtuje osobowość człowieka.