Wsparcie partnera chroni kobiety przed depresją, na którą zapadają cztery razy częściej niż mężczyźni.

„Coś jest w świętach Bożego Narodzenia, co raz po raz każe zajrzeć nam w głąb siebie, w nasze wspomnienia i pragnienia, w naszą dziecięcą duszę.

Tylko podążanie ścieżkami obdarzonymi sercem może uczynić nasze życie spełnionym i szczęśliwym. Tak twierdzi czarownik w książce  Castanedy i trudno z nim się nie zgodzić. Ścieżek takich jest wiele, może nawet nieskończenie wiele. Jednak te prezentowane tutaj są szerokie, jasne i proste. Zapraszają.

 Mimo, że równowaga psychiczna (emocjonalna) jest nam znana jako stabilność i odporność na stres, to jednak nie do końca jest to takie jednoznaczne pojęcie, skoro w Słowniku Synonimów istnieje aż 48 synonimów tego pojęcia. Praktycznie równowaga  jest tożsama ze zdrowiem psychicznym, którego WHO (Światowa Organizacja Zdrowia) nie definiuje, zasłaniając się różnicami kulturowymi poszczególnych regionów świata, wielością teorii naukowych związanych z tym pojęciem oraz subiektywizmem odczuć tego stanu.

O podejściu do coaching’u i o różnych psychologiach.

Myślę, że bierzemy pod uwagę fakt, że na prawdy wygłaszane przez  nauki społeczne typu psychologia, filozofia, socjologia, politologia czy pedagogika trzeba patrzeć z pewnego dystansu, gdyż nie są to nauki ścisłe i mimo stosowania w tych dziedzinach metod uznanych za naukowe, można osiągnąć nie zawsze zamierzony rezultat.

Tym bardziej jest to istotne, gdyż coraz częściej menedżerowie i przedsiębiorcy korzystają z usług coach’ów. Coaching jako swego rodzaju moda (także biznesowa) zawitał do Polski kilka lat temu i zatacza coraz szersze kręgi. (Wielu ludzi z pierwszych stron gazet, z TV, radia czy filmu korzysta z usług coacha.)

O tym, czym przebaczenie jest oraz czym nie jest.

Jakie znaczenie ma poczucie winy, pisałem tutaj, dzisiaj kilka słów o tym, jak go się pozbyć, gdyż dla zdrowia psychicznego, jak już wiemy,  jest to konieczne.

Sprawa podstawowa to chcieć przebaczyć tym wszystkim, którzy nas skrzywdzili poprzez niesprawiedliwe osądzanie, odrzucenie, upokorzenie, zdradę, skrzywdzili nas psychicznie czy fizycznie. Jeśli już do takiej decyzji dojrzeliśmy to zastanówmy się nad samym procesem przebaczenia. Czym jest przebaczenie? Etymologia słowa przebaczyć wskazuje, że słowo to pochodzi od dwóch słów: przestać i baczyć. Zatem przebaczyć oznacza przestać zwracać uwagę na coś, przeoczyć, patrzeć obok.

Prawdziwe przebaczenie nie zawiera żadnego pierwiastka osądu, odniesienia do błędu, do tego co było wcześniej. Stwierdzenie, które może być wzorem, to słowa które znamy z Biblii: „Ojcze , przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” . Zwróćmy uwagę, że słowa te, nie zawierają oceny tego co oni czynią. Zatem rzeczywiste przebaczenie polega na spoglądaniu od samego początku poza czyn, który przebaczamy,  bez jego oceny, wnikania,  rozdrapywania, zbędnego przyglądania mu się. Staje się on dla nas niejako nierzeczywisty, bez emocji przeoczamy go, nie zwracamy już na niego uwagi.

O mechanizmie psychicznym, który kiedyś pomagał, a teraz może ciążyć.

O poczuciu winy można mówić z punktu widzenia psychologii i wówczas skupiać się raczej na terapiach niż na zjawisku, można mówić z punktu widzenia filozofii i wówczas stwierdzać, że na pewnym etapie rozwoju ludzkości było ono konieczne, aby na przestrzeni wieków organizować formacje społeczne i można mówić z punktu widzenia religii powołując się na nauki wielkich nauczycieli duchowych.

„Filozofia życia”, czyli  to, co mnie interesuje,  to niezbyt wielki obszar wspólny tych trzech dziedzin (filozofii, religii i psychologii), który odnosi się do codziennego życia i ma aspekt praktyczny.  Zatem z tego punktu widzenia przedstawię to zagadnienie.

Jak i kiedy tworzy się w człowieku jego ja i co z tego wynika?

Jeśli obserwujemy małe dzieci (akurat mam okazję to robić na co dzień ), to gdzieś między pierwszym, a drugim rokiem życia dziecko uczy się, że istnieje ono i inni. Następuje u niego podział świata, który do tej pory był spójny w jego świadomości. Dziecko  oddziela siebie od zewnętrznego świata i jest tego uczone przez rodziców i opiekunów. W tym „nowym” dla niego świecie, w którym zaczyna się budzić, dostrzegać go i akceptować,  podział na „ja i  resztą świata” a także pojęcie ego (ja) jest konieczne, aby przeżyć i czuć się w miarę komfortowo.

Zauważmy i odpowiedzmy sobie na pytania:

– czy ja to moje ciało?

– czy ja to moje myśli?

– czy ja to moje emocje?

O naukach zawsze aktualnych bez zbędnego zadęcia.

Codziennie media atakują nas złymi informacjami: zabójstwo dzieci, zemsta na kochanku, zamach terrorystyczny, głupota urzędników, kradzieże na ulicach, podpalenia… można mnożyć bez liku takich przykładów. Komentarz do tego typu zdarzeń jest często taki, że wymusza on na odbiorcy  zajęcie nie tylko zdystansowanego stanowiska w tej sprawie , ale wręcz potępienie sprawcy.  Wszak ego uwielbia obwiniać, mieć rację, potępiać, być ważnym itp. i dziennikarze doskonale o tym wiedzą.

I tutaj mam prośbę i propozycję: NIE POTĘPIAJMY! Przyjmijmy do wiadomości.

Potępianie nic nie zmieni poza tym, że wprowadzimy wzburzenie do własnego organizmu. Jeżeli potępiamy to krzywdzimy tak naprawdę samych siebie. Dajemy  wówczas przyzwolenie na krzywdzenie nas, bo przecież my już skrzywdziliśmy kogoś innego,  potępiając go.  Poza tym pojawia się w nas  wina, która bierze się z oceniania, negatywnych opinii, potępiania. A nieuświadomione poczucie winy, to już cały zespół określonych, nie fajnych zachowań, a nadto silna  podatność na choroby.