Czy zawsze musimy medytować o określonym czasie i w określonym miejscu?

Niektórzy mówią: dużo medytuję lub mówią: mało medytuję, albo: muszę więcej, minimum 20 minut dziennie. Zastanówmy się czy, jak i ile  medytować? Czy to pytanie ma w ogóle sens?

Jak byliśmy mali, uczono nas mówić, pisać, liczyć. Uczono w domu, w przedszkolu, w szkole. Uczono nas kilka godzin dziennie. Z czasem uczyliśmy się sami. Potem już nas nie uczono i mówimy, piszemy i liczymy nie poświęcając na to jakiegoś specjalnie przeznaczonego czasu, np. 20 minut dziennie. Po prostu zdolność tych czynności mamy w sobie i nawet nie mówimy o tym.

Jeśli uczymy się OBECNOŚCI, bycia TU I TERAZ, medytacji, to uczymy się być w tym stanie może 20 minut dziennie, może godzinę; to takie lekcje jak przy nauce pisania. To nie musi trwać przez cale lata; jesteśmy przecież w miarę zdolnymi uczniami, a niektórzy z nas może bardzo zdolnymi.

Jak i kiedy tworzy się w człowieku jego ja i co z tego wynika?

Jeśli obserwujemy małe dzieci (akurat mam okazję to robić na co dzień ), to gdzieś między pierwszym, a drugim rokiem życia dziecko uczy się, że istnieje ono i inni. Następuje u niego podział świata, który do tej pory był spójny w jego świadomości. Dziecko  oddziela siebie od zewnętrznego świata i jest tego uczone przez rodziców i opiekunów. W tym „nowym” dla niego świecie, w którym zaczyna się budzić, dostrzegać go i akceptować,  podział na „ja i  resztą świata” a także pojęcie ego (ja) jest konieczne, aby przeżyć i czuć się w miarę komfortowo.

Zauważmy i odpowiedzmy sobie na pytania:

– czy ja to moje ciało?

– czy ja to moje myśli?

– czy ja to moje emocje?