Mistyczne zjednoczenie. Sfera doznawania indywidualnego.

SIÓDMY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Siódmy poziom świadomości to praktycznie stan nie podlegający opisom. Proces poznawania siebie skierowany jest na niepowtarzalność, unikalność, nie podlega jakiejkolwiek ocenie czy porównywaniu, dzieje się samoistnie. Osoba na tym poziomie nie potrzebuje żadnych autorytetów dla swego rozwoju, a cechy i odczucie jej egzystencji są dostępne praktyczne tylko temu, kto ten poziom osiągnął.

Niewątpliwie ogromna indywidualność i ogromne poczucie humoru to cechy zauważalne dla obserwatora. Przykładem są tutaj mistrzowie tao, zen, jogi, mistycy chrześcijańscy i mistrzowie innych praktyk rozwoju wewnętrznego. Pozornie zachowują się zwyczajnie, jednak ich metody pracy z ludźmi są indywidualne i jedyne w swoim rodzaju. Ci, którzy wznieśli się do tego poziomu, wydostają się spod oddziaływań dualności lęku i miłości.

Świadomość. Uniwersalna miłość.

SZÓSTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Osoba, która osiągnęła ten poziom egzystencji widzi życie z dystansu, jakby film życia przesuwał się przed jej oczami.

Osoba ta zaprzestaje walk, dopuszcza do głosu naturalne procesy, ufa i pozwala dziać się. Rola i aspekt ego ograniczają się tylko do fizycznych sfer życia. Istnieniem kieruje w pełni ukształtowana, najwyższa duchowa siła sprawcza. Powoli wszystko staje się JEDNOŚCIĄ- tak odbierany jest świat. Wysoki poziom duchowy takiej osoby czyni ją autorytetem dla innych. Podejmuje spokojnie wyważone, bezkonfliktowe decyzje, całkowicie akceptuje zmienność wydarzeń życiowych, widząc w nich korzyści i naukę.

Obfitość. Przebudzenie sił duchowych

PIĄTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Dominującym stanem osoby na tym  poziomie egzystencji jest poczucie dostatku i obfitości. Cechą charakterystyczną jest także otwartość i zaniknięcie osądzania innych osób, zjawisk i przedmiotów  wg powszechnie obowiązujących w społeczeństwie standardów.

Podnosi się znacząco energia organizmu, a psychika nabiera ogromnej mocy przejawiającej się jako siła duchowa, co wynika z przerobienia blokad i zahamowań, zmniejszenia emocjonalności i przyjęcia w wielu przypadkach pozycji biernego obserwatora życia. Dzięki tej duchowej sile następuje dogłębne zrozumienie, że „ja sam stwarzam swoją rzeczywistość”. Rozpoznana zostaje moc oddziaływania osoby na środowisko i na całą planetę w sferze mentalnej.

Uczucie. Uświadomienie na płaszczyźnie mentalnej.

CZWARTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Czwarty poziom świadomości w skali siedmiostopniowej jest poziomem przełomowym. Chęć kontroli i postawa walki, która jest powszechna u osób na pierwszych trzech poziomach ustępuje harmonii, współdziałaniu i akceptacji. Na plan pierwszy wysuwa się ciekawość mentalna, głód wiedzy, chęć nauki, potrzeba odkrywania. Ważne staje się to, co duchowe (poziom czwarty odpowiada czakrze serca w dalekowschodnim modelu energetycznym człowieka). Nadal występuje ocenianie, ale nie budzi ono złości ani zagrożenia, a raczej ciekawość. Pojawiają się pytania dotyczące programów ideologicznych i  potrzeb wyższych, a pojawiająca się czasami w życiu złość czy agresja dotyczy określonej sytuacji, a nie jest stałą gierką ego wynikającą z kompleksów.(Chwilowe powroty do emocji pierwszych trzech poziomów zdarzają się aż do szóstego poziomu świadomości i jest to zjawisko normalne).

Potrzeba dominowania. Uświadomienie w życiu emocjonalnym.

TRZECI POZIOM ŚWIADOMOŚCI
Na tym poziomie osoba zwiększa własny prestiż w otoczeniu, goni za dominacją nad innymi ludźmi, pomnaża bogactwa materialne. Kariera, sukces zawodowy, uznanie to najważniejsze cechy tego poziomu.
Pierwotne ego odkrywa rezonans społeczny, ale nadal rozstrzygająca jest chęć zachowania określonej pozycji w towarzystwie. Ważne jest, aby być kimś! Kolektywne, tchórzliwe wzorce wywierają szczególny wpływ na osobowość.

Dominuje wartościowanie uwarunkowane pochodzeniem: wielkopański, drobnomieszczański czy plebejski sposób myślenia urasta do bardzo wysokiej rangi. Chęć manipulowania ludźmi podporządkowana jest stworzeniu grupy, wśród której dana osoba jest liderem. Relacje, mimo, że  na szerszą skalę, oparte są na lęku i poczuciu zagrożenia, stąd potrzeba dominowania. Wygląd zewnętrzny, lepszy niż w rzeczywistości wizerunek własny, hierarchia tytułów też temu służą.

Stan zamroczenia, potrzeba silnych doznań.

DRUGI POZIOM ŚWIADOMOŚCI
Osoba całkowicie podporządkowuje się środowisku, w którym przebywa; wszystko przyjmuje bezkrytycznie. Lęk ustąpił miejsca poszukiwaniu przyjemności.
Spełnienie życiowych oczekiwań jest uzależnione od towarzyskich norm i zobowiązań, którym nie można i nie wolno się sprzeciwiać. Jest to najwyższa forma uzależnienia od obcych wpływów: autorytet zewnętrzny jest ważny, inni określają, co ja mam do zrobienia i absolutnie mi to nie przeszkadza! To, co dyktuje grupowa świadomość, musi być właściwe! Wzorzec  stwarza uległość charakteru. Manipulowanie ludźmi dla dostarczenia sobie przyjemności  jest motorem szukania ciągle nowych doznań . Postrzeganie świata jest fragmentaryczne, ale po raz pierwszy zauważany jest drugi człowiek.

Potrzeba bezpieczeństwa, poziom przetrwania

Wracając do tematu poziomów świadomości, proponuję trzy klasyfikacje, które można uznać za praktyczne, zrozumiałe i użyteczne w stosunku do siebie i innych.

Pierwsza z nich  opiera się na  naukach buddyjskich i hinduistycznych, bazujących na systemie czakr znanych z jogi. Jest to klasyfikacja siedmiostopniowa opisana w wielu pracach poświęconych opisowi czakr (m.in. na portalu www.yogin.pl) , a  w sposób precyzyjny przekazana np. w książce „7 poziomów świadomości” Mariusza Włóczysiaka.

Druga klasyfikacja opracowana została przez Davida Hawkinsa, amerykańskiego lekarza psychiatrę. Na podstawie ponad dwudziestu lat pracy, bazując na teście mięśniowym (tzw.  odruchu kinezjologicznym) i swoim ogromnym klinicznym doświadczeniu, przedstawił on klasyfikację szesnastu  poziomów świadomości w pracy „Siła czy moc”.

Czyli kiedy jesteśmy szczęśliwi?

Podobno w pogoni za szczęściem, czyli za tym co nas w życiu napędza, podejmujemy ogromną ilość decyzji.  Często są to decyzje do końca nieuświadomione, przypadkowe i w rezultacie  nie zawsze są dla nas i dla naszych najbliższych najlepsze. Zapewne odrobina wiedzy na temat szczęścia pozwoli na podejmowanie ich bardziej racjonalnie.

Cóż to jest to  szczęście?

Czy Twój umysł ogranicza Cię, czy pozwala Ci być sobą?

Można mieć dwa podejścia do wolności.

Pierwsze podejście zakłada, że nigdy tak do końca wolnymi nie jesteśmy. Mamy bowiem szereg ograniczeń, z którymi spotykamy się codziennie. Nie mamy przecież absolutnej wolności w tym co robimy, gdyż system społeczny pilnuje abyśmy robili to zgodnie prawem oraz z przyjętymi normami społecznymi. Ponadto jesteśmy mocno ograniczeni czasem i z każdym dniem tego czasu, który nam pozostał  mamy coraz mniej. Jesteśmy też ograniczeni przestrzenią, którą możemy objąć  i w której możemy działać. Potrafimy  się stosunkowo szybko przemieszczać z miejsca na miejsce, ale jednocześnie możemy być tylko w jednym miejscu… Ech, szczegółowych ograniczeń można by wymieniać  setki, a może tysiące…

Czyli co nam do szczęścia jest potrzebne?

Nie można tematu szczęścia  rozpatrywać w oderwaniu od poziomu świadomości danej osoby. Poziom świadomości natomiast, mimo, że jest intuicyjnie pojmowany niemal przez każdego człowieka, nie jest jednoznacznie zdefiniowany i zbadany naukowo. Nie ma naukowych prac, które jednoznacznie określiłyby poziom świadomości (podały definicję poziomu) i zaproponowały niepodważalną, powszechnie akceptowalną jego klasyfikację. Stąd nie bez przyczyny świadomością zajmują się różne nauki: filozofia, psychologia, nauki medyczne i ostatnio kognitywistyka (dziedzina nauki zajmująca się obserwacją i analizą działania zmysłów, mózgu i umysłu, a w szczególności ich modelowaniem).

Jakie są zatem najbardziej popularne klasyfikacje poziomów świadomości?