O mechanizmie psychicznym, który kiedyś pomagał, a teraz może ciążyć.

O poczuciu winy można mówić z punktu widzenia psychologii i wówczas skupiać się raczej na terapiach niż na zjawisku, można mówić z punktu widzenia filozofii i wówczas stwierdzać, że na pewnym etapie rozwoju ludzkości było ono konieczne, aby na przestrzeni wieków organizować formacje społeczne i można mówić z punktu widzenia religii powołując się na nauki wielkich nauczycieli duchowych.

„Filozofia życia”, czyli  to, co mnie interesuje,  to niezbyt wielki obszar wspólny tych trzech dziedzin (filozofii, religii i psychologii), który odnosi się do codziennego życia i ma aspekt praktyczny.  Zatem z tego punktu widzenia przedstawię to zagadnienie.

Jak i kiedy tworzy się w człowieku jego ja i co z tego wynika?

Jeśli obserwujemy małe dzieci (akurat mam okazję to robić na co dzień ), to gdzieś między pierwszym, a drugim rokiem życia dziecko uczy się, że istnieje ono i inni. Następuje u niego podział świata, który do tej pory był spójny w jego świadomości. Dziecko  oddziela siebie od zewnętrznego świata i jest tego uczone przez rodziców i opiekunów. W tym „nowym” dla niego świecie, w którym zaczyna się budzić, dostrzegać go i akceptować,  podział na „ja i  resztą świata” a także pojęcie ego (ja) jest konieczne, aby przeżyć i czuć się w miarę komfortowo.

Zauważmy i odpowiedzmy sobie na pytania:

– czy ja to moje ciało?

– czy ja to moje myśli?

– czy ja to moje emocje?

O naukach zawsze aktualnych bez zbędnego zadęcia.

Codziennie media atakują nas złymi informacjami: zabójstwo dzieci, zemsta na kochanku, zamach terrorystyczny, głupota urzędników, kradzieże na ulicach, podpalenia… można mnożyć bez liku takich przykładów. Komentarz do tego typu zdarzeń jest często taki, że wymusza on na odbiorcy  zajęcie nie tylko zdystansowanego stanowiska w tej sprawie , ale wręcz potępienie sprawcy.  Wszak ego uwielbia obwiniać, mieć rację, potępiać, być ważnym itp. i dziennikarze doskonale o tym wiedzą.

I tutaj mam prośbę i propozycję: NIE POTĘPIAJMY! Przyjmijmy do wiadomości.

Potępianie nic nie zmieni poza tym, że wprowadzimy wzburzenie do własnego organizmu. Jeżeli potępiamy to krzywdzimy tak naprawdę samych siebie. Dajemy  wówczas przyzwolenie na krzywdzenie nas, bo przecież my już skrzywdziliśmy kogoś innego,  potępiając go.  Poza tym pojawia się w nas  wina, która bierze się z oceniania, negatywnych opinii, potępiania. A nieuświadomione poczucie winy, to już cały zespół określonych, nie fajnych zachowań, a nadto silna  podatność na choroby.

Co nam w duszy gra? Jakie emocje, jakie wizje, jakie procesy dominują w nas?

David R. Hawkins, wybitny amerykański psychiatra, jest twórcą mapy świadomości (wyskalowanej w skali logarytmicznej) oraz wielu prac bazujących na opracowanej przez siebie mapie. Mapa ta w swojej istocie jest podobna do opisywanej przeze mnie w poprzednich wpisach,  mapy siedmiostopniowej, która ma trzy poziomy poniżej poziomu przełomowego i trzy poziomy powyżej tego poziomu (poziom czwarty jest przełomowym). Mapa Hawkinsa ma osiem poziomów poniżej przełomowego i osiem poziomów powyżej tego poziomu.

Poziomy powyżej przełomowego to (w kolejności ku najwyższemu): Neutralność, Ochota, Akceptacja, Rozsądek, Miłość, Radość, Pokój, Oświecenie.

Poziom przełomowy to: Odwaga.

Jaka jest świadomość ludzkości?

Zapoznając się z opisanymi siedmioma poziomami świadomości, można spojrzeć na siebie z dystansu i  dopasować zaawansowanie swojego rozwoju osobistego do określonego poziomu. Nie ma problemu, aby to zrobić, gdyż nie musimy niczego udawać i możemy pozwolić sobie na szczerość; wszak robimy to tylko dla siebie:-)  Wówczas, znając poziom następny, łatwiej będzie nam zdefiniować najbliższe cele naszego rozwoju.

Wracając natomiast do pytania o szczęście (pojawiające się na początku cyklu wpisów o świadomości), widać wyraźnie, że wobec różnych kryteriów życia na każdym z poziomów oraz tendencji przejawiających się w kolejnych stopniach rozwoju, prawdziwe poczucie szczęścia możemy znaleźć tylko w naszym wnętrzu (oczywiście po zaspokojeniu podstawowych potrzeb z dolnych warstw piramidy Maslowa).

Mistyczne zjednoczenie. Sfera doznawania indywidualnego.

SIÓDMY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Siódmy poziom świadomości to praktycznie stan nie podlegający opisom. Proces poznawania siebie skierowany jest na niepowtarzalność, unikalność, nie podlega jakiejkolwiek ocenie czy porównywaniu, dzieje się samoistnie. Osoba na tym poziomie nie potrzebuje żadnych autorytetów dla swego rozwoju, a cechy i odczucie jej egzystencji są dostępne praktyczne tylko temu, kto ten poziom osiągnął.

Niewątpliwie ogromna indywidualność i ogromne poczucie humoru to cechy zauważalne dla obserwatora. Przykładem są tutaj mistrzowie tao, zen, jogi, mistycy chrześcijańscy i mistrzowie innych praktyk rozwoju wewnętrznego. Pozornie zachowują się zwyczajnie, jednak ich metody pracy z ludźmi są indywidualne i jedyne w swoim rodzaju. Ci, którzy wznieśli się do tego poziomu, wydostają się spod oddziaływań dualności lęku i miłości.

Świadomość. Uniwersalna miłość.

SZÓSTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Osoba, która osiągnęła ten poziom egzystencji widzi życie z dystansu, jakby film życia przesuwał się przed jej oczami.

Osoba ta zaprzestaje walk, dopuszcza do głosu naturalne procesy, ufa i pozwala dziać się. Rola i aspekt ego ograniczają się tylko do fizycznych sfer życia. Istnieniem kieruje w pełni ukształtowana, najwyższa duchowa siła sprawcza. Powoli wszystko staje się JEDNOŚCIĄ- tak odbierany jest świat. Wysoki poziom duchowy takiej osoby czyni ją autorytetem dla innych. Podejmuje spokojnie wyważone, bezkonfliktowe decyzje, całkowicie akceptuje zmienność wydarzeń życiowych, widząc w nich korzyści i naukę.

Obfitość. Przebudzenie sił duchowych

PIĄTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Dominującym stanem osoby na tym  poziomie egzystencji jest poczucie dostatku i obfitości. Cechą charakterystyczną jest także otwartość i zaniknięcie osądzania innych osób, zjawisk i przedmiotów  wg powszechnie obowiązujących w społeczeństwie standardów.

Podnosi się znacząco energia organizmu, a psychika nabiera ogromnej mocy przejawiającej się jako siła duchowa, co wynika z przerobienia blokad i zahamowań, zmniejszenia emocjonalności i przyjęcia w wielu przypadkach pozycji biernego obserwatora życia. Dzięki tej duchowej sile następuje dogłębne zrozumienie, że „ja sam stwarzam swoją rzeczywistość”. Rozpoznana zostaje moc oddziaływania osoby na środowisko i na całą planetę w sferze mentalnej.

Uczucie. Uświadomienie na płaszczyźnie mentalnej.

CZWARTY POZIOM ŚWIADOMOŚCI

Czwarty poziom świadomości w skali siedmiostopniowej jest poziomem przełomowym. Chęć kontroli i postawa walki, która jest powszechna u osób na pierwszych trzech poziomach ustępuje harmonii, współdziałaniu i akceptacji. Na plan pierwszy wysuwa się ciekawość mentalna, głód wiedzy, chęć nauki, potrzeba odkrywania. Ważne staje się to, co duchowe (poziom czwarty odpowiada czakrze serca w dalekowschodnim modelu energetycznym człowieka). Nadal występuje ocenianie, ale nie budzi ono złości ani zagrożenia, a raczej ciekawość. Pojawiają się pytania dotyczące programów ideologicznych i  potrzeb wyższych, a pojawiająca się czasami w życiu złość czy agresja dotyczy określonej sytuacji, a nie jest stałą gierką ego wynikającą z kompleksów.(Chwilowe powroty do emocji pierwszych trzech poziomów zdarzają się aż do szóstego poziomu świadomości i jest to zjawisko normalne).

Potrzeba dominowania. Uświadomienie w życiu emocjonalnym.

TRZECI POZIOM ŚWIADOMOŚCI
Na tym poziomie osoba zwiększa własny prestiż w otoczeniu, goni za dominacją nad innymi ludźmi, pomnaża bogactwa materialne. Kariera, sukces zawodowy, uznanie to najważniejsze cechy tego poziomu.
Pierwotne ego odkrywa rezonans społeczny, ale nadal rozstrzygająca jest chęć zachowania określonej pozycji w towarzystwie. Ważne jest, aby być kimś! Kolektywne, tchórzliwe wzorce wywierają szczególny wpływ na osobowość.

Dominuje wartościowanie uwarunkowane pochodzeniem: wielkopański, drobnomieszczański czy plebejski sposób myślenia urasta do bardzo wysokiej rangi. Chęć manipulowania ludźmi podporządkowana jest stworzeniu grupy, wśród której dana osoba jest liderem. Relacje, mimo, że  na szerszą skalę, oparte są na lęku i poczuciu zagrożenia, stąd potrzeba dominowania. Wygląd zewnętrzny, lepszy niż w rzeczywistości wizerunek własny, hierarchia tytułów też temu służą.